Om 5 uur was vanmorgen al de wakeup call want om half 6 vertrokken we naar het hoogtepunt van deze reis, de Taj Mahal. Deze graftombe is het symbool van de liefde vanwege het verhaal dat er achter zit en een van de grootste trekpleisters van India.
We rijden een klein stukje van het hotel naar een parkeerplaats een kilometer of 2 van de Taj Mahal. Vanwege vervuiling mogen de bussen niet dichtbij komen en worden de toeristen met een elektrische shuttle bus heen en weer vervoerd. Bij het monument aangekomen staat er al een behoorlijke dubbele rij, voor de mannen en vrouwen zijn er namelijk aparte rijen vanwege de controle en het fouilleren van de bezoekers. We kregen nog een soort van sokjes mee die je over je schoenen moet doen zodat je het marmer waar je op loopt niet beschadigd. Helaas houdt men toch nog steeds geen rekening met Europeanen met schoenmaat 46 en groter want zowel bij mij als bij Martin paste de sokjes niet om de schoenen. Wij hebben onze schoenen dan ook maar uitgetrokken en zijn op sokken verder gegaan.
De Taj Mahal is een monument voor de vrouw van koning Shah Jahan die bij de geboorte van hun 14e kind overleed. Deze koning had meerdere vrouwen, maar deze vrouw was de liefde van zijn leven. Het is gebouwd op een 300 meter lange houten “balk” (uiteraard niet uit een stuk) die ook meters breed en dik is. Deze balk ligt op een fundering met stenen volgestortte putten van 20 voet diep. Aan beide uiteinden op de houten balk staat een identiek gebouw. Aan de ene kant is dit een moskee, aan de andere kant een kopie, een nep moskee. Gezamelijk houden deze gebouwen de spanning op de houten balk zodat de Taj Mahal niet wegzakt in de zachte grond hier. Een groot probleem is dat de houten balk wel nat moet blijven, dan kan hij duizenden jaren mee. Helaas zakt het waterpeil van de rivier waardoor men binnen een aantal jaren al grote problemen verwacht.
Het gebouw is niet helemaal van marmer, alleen de bekleding is marmer. Daaronder zitten gewoon bakstenen. Het marmer dat gebruikt wordt is geen normaal marmer want dat zou veels te gevoelig zijn voor weersinvloeden omdat het poreus is. Het gaat hier om gekristalliseerd marmer wat alleen maar op 1 plaats in India gevonden kan worden. Dit marmer is veel harder en dus niet poreus waardoor het duizenden jaren kan blijven staan zonder aangetast te worden. De Taj Mahal wordt dus ook nooit schoongemaakt maar blijft desondanks schitterend van kleur. Omdat het licht door het marmer heenschijnt lijkt de kleur ook telkens anders, soms spierwit, soms creme.
Op het gebouw is geen verf gebruikt maar alle figuren zijn half-edelstenen die op maat geslepen zijn. Vervolgens zijn bijbehorende groeven in het marmer geslepen waar de figuren in passen. Dit is allemaal met de hand gedaan. Aan dit gebouw is dan ook 20 jaar gewerkt met 20.000 mensen. De kosten van de mankracht waren ongeveer 14 miljoen Rupee, en dat in de 16e eeuw. Voor de materialen werd niet betaald, die zijn immers al van de koning. Volgens sommige archeologen was er nog een tweede gebouw gepland voor de koning zelf aan de andere kant van de rivier en dan in het zwart. Maar zijn zonen vonden de uitgaven teveel worden en zette de koning gevangen.
Na het bezoek reden we terug voor het ontbijt en daarna gingen we door naar eerst een werkplaats waar de afstammelingen van de mensen die de half-edelstenen in het marmer aanbrachten dit ook nu nog doen. Hier konden we zien hoe dat in het werk gaat en uiteraard zat er ook weer een winkel aan verbonden. De prijzen waren echter bizar en afhankelijk van het aantal steentjes dat in een object zat. Zo waren er een soort koektrommels van 1500 euro, maar ook een setje onderzetters van bijna 3000 euro. Er stonden ook grote tafels maar daar durfde we de prijzen niet eens van te vragen. Na dit bezoek gingen we naar het Rode Fort. Dit fort is voor driekwart nog in gebruik voor het leger, de rest, met name de oude vertrekken van de koningen, zijn voor het publiek opengesteld. In dit fort werd koning Shah Jahan ook opgesloten door zijn zonen met uitzicht op de Taj Mahal.
De laatste stop was bij een prive museum van een juwelier. In dit museum werden voornamelijk grote geborduurde wandtapijten getoond waarvan voor een al tot 2.8 miljoen dollar was geboden in het verleden. Deze oude kunst wordt ook nu nog hier gemaakt maar zelfs de kleintjes kosten al duizenden euro’s. Er zit dan ook vaak jaren werk in. Ook lieten ze de originele juwelen zien van koningin Taj en sommige van de dames mochten ze zelf omdoen. Bizar dat dat hier zomaar kan met juwelen die een waarde vertegenwoordigen van miljoenen euro’s. Uiteraard was er ook nog de mogelijkheid om hier juwelen te kopen, maarja, Hollanders he… kijken, kijken, niet kopen. Na dit laatste bezoek zijn we teruggereden naar het hotel en na een douche en een heerlijk diner (kebab met verschillende stukjes vlees op het dakterras) ben ik rond half 11 weer mijn bed ingedoken. Morgen 6 uur opstaan voor de trein.
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
