Om 04:45 worden we vanmorgen gewekt om naar het vliegveld te vertrekken. Eigenlijk zou er geen ontbijt zijn maar Vincent heeft toch kunnen regelen dat het restaurant wat eerder open gaat zodat we tussen vijf en half zes toch nog snel wat binnen kunnen krijgen.
Om tien voor zeven staat onze vlucht naar Hotel Chi Minh city (voormalig Saigon) gepland maar het loopt iets uit, volgens mij stonden ze te wachten op een aansluitende vlucht want heel laat kwam er nog een lading reizigers binnen. Een uurtje later zijn we er al. Ho Chi Minh city is nog veel drukker dan Handig, met 10 miljoen inwoners en 6 miljoen scooters. Wij rijden direct de stad weer uit naar de Cu Chi tunnels. Onderweg vertelt Vincent verder over de geschiedenis. Eind jaren 50 werd het land dus gesplitst wat later leidde tot de burgeroorlog. Het Noorden was eigenlijk een stuk minder sterk maar veel beter in het mobiliseren van de bevolking en wist hulpje krijgen in de grensgebieden in Laos en Cambodja. Het Ho Chi Minh trail, een netwerk van 10.000 kilometer paden, ontstond vanuit de grensgebieden voor de bevoorrading van de Vietcong (het Vietmin leger aangevuld met boeren en burgers).
In 1965 gingen de Amerikanen officieel ook meevechten met het zuiden. Het noorden raakte toen snel verzwakt totdat ze een offensief inzette waarbij alle burgers, ook vrouwen, gingen meevechten in een grote hoeveelheid aanvallen. Hoewel de Amerikanen dit wisten af te slaan zorgde het wel voor een kentering in de publieke opinie. Met name dat zorgde er voor dat Amerika een paar jaar later in 1972 zich terugtrok. Eigenlijk was het noorden op dat moment ernstig verzwakt en had het zuiden de mogelijkheid ze te overlopen, maar daar wisten ze niet en er waren ook veel te veel mensen meer met eigenbelang bezig. Het werd dus een paar jaar rustig totdat het inmiddels aangesterkte leger van het noorden in 1975 eens een klein offensief probeerde om te zien hoe sterk het zuiden nog was. Dit wonnen ze zo makkelijk dat ze gelijk maar doorgingen en in korte tijd de oorlog wisten te winnen.
Dit tunnelcomplex werd al in de Franse oorlog gestart met 18.000 kilometer tunnel, in de Amerikaanse oorlog werd het uitgebreid tot 250.000 kilometer en 3 verdiepingen om te beschermen tegen de Amerikaanse bombardementen. In deze regio zaten indertijd zo’n 16.000 guerrilla strijders. Sommige van ons kruipen nog even in een ingang die vrijwel onzichtbaar is, een stukje verder mag je ook door eerste (verbrede) tunnel lopen. De meeste nemen het korte stukje, alleen Anke neemt het lang stuk. Ik sla even over, zulke krappe ruimtes met mensen voor en achter me lijkt me flink benauwend. We zien ook uitgebeeld hoe men hier granaten en andere dingen maakte uit niet ontplofte Amerikaanse bommen en hoe ze de tunnels verder uitbouwde en de daarbij uitgegraven zand/rots in de bookmakers gooide zodat het niet opviel. Ook is hier nog een schietbaan waar je met wapens uit deze oorlog kan schieten maar Nederlandse reisorganisaties vinden dat niet respectvol, dus slaan wij dat direct over.
We rijden door naar het Signature hotel in Saigon. Wat mij betreft het beste hotel van deze reis. Mooie ruime en moderne kamers, heel vriendelijk en behulpzaam personeel en een heerlijk ontbijt. Aanrader. Na het inchecken ga ik direct de stad in met Loek, Ada, Petra en Harrie. We lopen wat door de straatje en bezoeken de hele grote overdekte markt waar je wel een dag kan doorbrengen en nog steeds niet alles kan zien. We drinken daar eers nog wat op kleine krukjes voor we langs de kraampjes gaan lopen. Later dolen we nog wat door de straatjes en gaan dan wat drinken bijbar/restaurant Lamenda. Terwijl we daar zitten komt een straatverkoper wat zijden schilderijen aanbieden. Ik koop er 1 en Loek 5. Omdat de kaart er prima uitziet gaan we hier ook wat eten en oom dat is heerlijk. We lopen over de avondmarkt terug richting hotel waar ze voor de deur inmiddels ook wat zitjes gemaakt hebben. Hier vinden we ook wat reisgenoten terug. We sluiten ons aan en nemen ook nog een drankje voordat we de kamers opzoeken.
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
