Na de vertraging van gisteren vertrekken we vanmorgen pas om half 12. Het ontbijt is open tot 11 uur, dus ik had mijn wekker op 10 voor 10 gezet. Krap 5 uur slaap dus. Maar dat slapen was toch al heel onrustig door het gedoe van gisteren en de temperatuur in de kamer. Het is nu nog 26+. Na het ontbijt stappen direct de mooie grote bus in om Ashgabat te ontdekken. Buiten is het inmiddels ruim 30+.
We beginnen met een bezoek aan de grootste moskee van midden Azië, de Turkmenbashi Ruhy moskee met daarnaast het mausoleum. We gaan eerst het mausoleum in waar niet alleen de vorige president (Turkmenbashi) begraven ligt, maar ook zijn twee broers en zijn moeder die allemaal bij de grote aardbeving van 1948 overleden zijn, en ook zijn vader. Deze moskee is dan ook tevens een plek om de aardbeving te herdenken. De moskee zelf is echt enorm en zoals alles hier rijkelijk versierd met marmer en goud(kleur). Hij ligt in Kipchak, een dorpje dat tegen Ashgabat aan ligt en waar Turkmenbashi geboren is.
Terwijl we verder rijden vertelt de gids dat hetland voor 70% uit woestijn bestaat en vooral geld verdient met gas, olie en katoen. Inmiddels rijden we de stad weer in waar het ene pand nog meer overdreven grandeur uitstraalt dan het andere, en alles van marmer. Dat is hier inmiddels zelfs ook verplicht. We zien ook vele medische gebouwen (ziekenhuizen, onderzoekscentra, etc) waar veel in geïnvesteerd wordt omdat de huidige president een medische achtergrond heeft.
De volgende stop is het memorial complex waar vooral de 2e slachtoffers van de 2e wereldoorlog en de aardbeving herdacht worden. Ook weer een enorm complex met lange trappen omhoog, overal fonteinen en veel marmer. Bovenop staan op een groot plein 3 monumenten waarvan een met een eeuwige vlam. In de bus verder vertelt de gids over de vele volkeren die dit gebied beheerst hebben. De Perzen, de Grieken (Alexander de grote), de Turkse nomaden (voorvaderen van de bewoners in veel van centraal en West Azië), Mongolen, weer Perzen en Russen. De derde stop is bij het Wedding Palace. Een enorm pand dat opgebouwd met de achtpunt ster, het symbool van Oghuz Kan, de grondlegger van het Turkmeense ras. Dat symbool zie je hier ook overal in terug.
We rijden verder en de gids vertelt verder over Ashgabat. Veel van de appartementen worden zwaar gesubsidieerd verkocht en bijvoorbeeld overheidspersoneel betaalt maar de helft van de oorspronkelijke prijs. Elektriciteit kost ook maar heel weinig, ongeveer 100 dollar per jaar voor een gezin. We stoppen bij de Neutraliteitsboog, wederom een megalomaan project van een monument in de vorm van een tripod (naar model van zo’n ding waar de bevolking vroeger de pot mee boven een vuur balanceerde). Uiteraard weer in marmer met een groot park er omheen, veel fonteinen, etc. Op de boog staat een beeld van de vorige president dat met de zon meedraait. Vroeger stond dit ding in het centrum van de stad maar de huidige president heeft het laten verplaatsen ‘om meet ruimte te maken voor andere ontwikkelingen’. Misschien toch een beetje jaloezie?
De laatste stop is bij het monument voor de onafhankelijkheid met beelden van voor Turkmenistan belangrijke ‘wijze mannen’. Aan de andere kant van de weg staat een universiteit die er ook als een paleis uitziet. We rijden naar de Russische markt waar we gaan lunchen. Onderweg zien we overheidsgebouwen die er als paleizen uitzien, een enorm sportcomplex dat voor de Aziatische Spelen wordt neergezet, compleet met monorail en bushokjes met airconditioning en TV. Alles over the top.
Na de late lunch (rond 4 uur) bij de markt ga ik met een paar mensen nog wat drinken en tegen 6 uur zijn we weer bij het hotel waar de kamer nog steeds warm is. Diner slaan we over vanavond want we moeten vroeg naar bed. We vliegen namelijk weer om 6 uur, dus moeten we kwart over 4 al vertrekken. Even snel de blog bijwerken en dan mijn bed in…
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
