Vandaag is het de dag waar het allemaal om begonnen was deze reis, voor mij tenminste, namelijk de gorilla trekking. Op Vera na gaat iedereen mee. Jeanette had oorspronkelijk niet geboekt maar heeft zich bedacht en Dunn heeft toch nog een plekje kunnen regelen.
Tijden het ontbijt kan je merken dat iedereen erg gespannen is. Met name voor de tocht want in de reisgidsen wordt al gewaarschuwd dat het een zware trip is van 2 tot 8 uur. Dunn had ons gisteren al ingedeeld in 2 groepen. Een groep van duidelijk de meer fitte mensen (Melvin, Nicolien, Kees, Arno, Ton en Jeanette) die vanmorgen ook naar een ander startpunt gaan dan de rest, die krijgen waarschijnlijk de wat zwaardere trip. De rest gaat gezamenlijk naar het andere startpunt. We nemen allemaal flink wat water mee en een lunchpakket. Als we in het Bwindi National Park aankomen krijgen we eerst een introductie waar het best druk is. Ik tel zo snel wel 40 mensen. Ze vertellen over het park en de berggorilla’s waarvan er meerdere families in deze buurt zitten. Uit mijn hoofd zo’n 35 families waarvan er iets van 15 gewend zijn aan mensen en bezocht kunnen worden.
We worden verder opgesplitst want er mogen maximaal 8 bezoekers naar een gorilla familie. Voor 15 dollar loopt er een mannetje mee die je tas draagt en je ook helpt met omhoog klimmen dus die boeken we allemaal. Ik loop met Margareth, Nelleke, Bianca, Linda en nog 3 onbekenden. Dat blijken twee Duitse meiden te zijn en een man uit Nederland. Samen met de gids, twee rangers met geweren en de hulpjes zijn we toch al met 19. En dan zijn er ook al 3 rangers vooruit op zoek naar de Nshongi familie die wij gaan bezoeken. We gaan op pad en het gaat voor mijn gevoel toch vrij makkelijk. Het grootste deel lopen we over smalle paadjes maar redelijk goed begaanbaar. Niet zo dwars door het oerwoud als tijdens de chimpanseetrekking. Het is wel veel meer klimmen en dat is best zwaar. Maar gelukkig geeft Margareth het tempo aan want die kan niet zo hard omhoog. Bij een van de vele korte pauzes merk ik toch dat mijn hartslag tegen de 160 zit. Het is fris (12-18 graden op de heenweg) dus het probleem met mijn korte mouwen is daarmee ook opgelost, ik loop de hele wandeling met mijn vest aan.
Na dik een uur lopen duiken we echt de jungle in er wordt het lopen wat moeilijker. Een klein stukje verder vinden we echter de rangers en moeten we onze tassen en stokken achterlaten. We lopen nog een 20 meter verder en zien al de eerste gorilla. Dan komt er een jong mannetje uit de bosjes, die omarmt eerst mijn benen en daarna die van Nelleke en Bianca en loopt dan weer weg. De rangers geven aan dat deze wel vaker mensen komt begroeten. We zien ook een silverback die met zijn rug naar ons toe gaat zitten en ons totaal niet interessant vind. Niet een keer zie ik hem omkijken. Er zijn ook 2 jonkies van resp. 1 en 2 jaar die veel leuker zijn. Ze zijn continu aan het spelen en klimmen in de bomen op een meter of 3 afstand van ons. We mogen er maar een uur zijn en als de kleintjes iets verder weg gaan wil de ranger een pas maken voor ons. Maar ineens sprint die silverback met een schreeuw de bosjes in richting ranger. Even dachten we dat er een probleem was maar bleek toch niets aan de hand. Vanaf de nieuwe plek kunnen we nu ook eindelijk het gezicht van dit imposante beest op de foto zetten.
En dan moeten we alweer terug. Weer anderhalf uur lopen maar onderweg stoppen we ook even om wat van die lunch te eten. Bij de parkeerplaats blijkt dat de andere groep al veel eerder terug was, die hadden maar een half uurtje gelopen. Bij hun was er echter wel een incidentje geweest, een jonge gorilla had speels in het been van Nency gebeten. Toch best pijnlijk, de tandafdrukken staan in haar been. En door haar reactie was er ook nog een silverback op hun af komen rennen. De rangers sprongen er wel op rijd voor om hem wg te jagen, maar de schrik zat er bij die groep toen wel even goed in. We rijden rustig terug naar de lodge waar een uur of 2 later de derde groep ook aankomt. Die hadden inderdaad een zwaardere wandeling maar wel gorilla’s op een meer open plek gezien. Allen waren ze bij hen niet zo dichtbij gekomen. Al met al voor iedereen toch een schitterende dag, ook voor Nency vond ze zelf.
De rest van de middag nog even relaxen, tussendoor nog een lekkere douche en om 8 uur gaan we weer eten. Bij het eten zie je al dat iedereen erg moe is maar omdat we morgen geen programma hebben ga ik toch nog even een aflevering van een serie kijken voor ik ga slapen.
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
