Voor vandaag hebben we een stadstour van Medellín op het programma staan. Maar eerst een ontbijtje naar binnen worstelen want ik heb vandaag heel veel last van mijn opgezette klier, de antibiotica lijkt nog niet echt aan te slaan.
Om 8 uur vertrekken we met 17, de andere drie doen een tour naar Guatape, een mooi gebied met meren en een beroemde rots een stuk buiten Medellín. Wij gaan met onze eigen bus naar comuna 13 (een comuna is een district in de stad). De gids vertelt als inleiding op het verhaal van deze comuna gelijk ook de geschiedenis van Colombia vanaf de bevrijding van de Spanjaarden door Bolivar. Sinds de onafhankelijkheid in 1819 is er eigenlijk continu strijd geweest en zijn er diverse burgeroorlogen gevoerd. Oorspronkelijk waren Panama, Ecuador en Venezuela ook onderdeel van groot Colombia maar die hebben zich dus in de tijd allemaal weer afgescheiden. In de jaren 50 van de vorige eeuw was het heel onveilig op het platteland doordat politieke partijen met elkaar overhoop lagen en zich nauwelijks met het platteland bemoeide. Daardoor kwam er een explosieve groei van de steden waar iedereen naartoe trok en in Medellín ging men daardoor dus ook huizen op de berghellingen bouwen. Zo is comuna 13 ook ontstaan.
Vervolgens kwam er een coup en daarna werd een regeling afgesproken waarin de conservatieven en de liberalen afwisselend 4 jaar aan de macht kwamen. Alle andere partijen werden zo buitenspel gezet en dat leidde weer tot guerrilla groepen zoals de FARC. Die hadden geld nodig en daar kwam de drugshandel goed van pas. Om zichzelf te beschermen waren er andere mensen met (drugs)geld die paramilitaire groepen samenstelde en die twee lagen nogal eens met elkaar in de clinch. Toen eind jaren 80 de handel in drugs officieel verboden werd escaleerde de boel en verplaatste de strijd zich ook naar de steden tegen de staat en de politie. Toen in 1993 Pablo Escobar gedood werd, spatte het Medellín kartel uiteen in kleinere groepen en de guerrilla raakten hun geldstroom kwijt. Ze probeerden vervolgens geld op andere manieren binnen halen bijvoorbeeld met ontvoeringen en overname van wijken zoals comuna 13.
Na 2000 intensiveert de inzet van de overheid en met hulp van paramilitairen razzia’s gehouden waarbij honderden mensen zijn verdwenen. Veel van de graffiti die je in de wijk ziet gaat hier nog over of verwijst er naar in symboliek, zoals de olifanten die je ziet en verwijzen naar het niet vergeten van de mensen en de betrokkenheid bij de doden. In de loop der jaren is er wel veel verbeterd met allerlei projecten zoals de roltrappen zodat mensen uit deze wijken makkelijker de stad kunnen bereiken. Ook liggen er diverse kabelbanen die een soort openbaar vervoer functie verzorgen. Langzaam os het steeds veiliger geworden en sinds 2013 komen er ook toeristen deze wijken in. Waaronder wij dus.
Wij gaan met de 6 roltrappen die gezamenlijk een 250 traptreden vervangen naar boven. Daarboven ligt ook een soort galerij waarlangs de wijken met elkaar verbonden worden. Hierover kun je lopen maar rijden ook bromfietsen, motoren en gemotoriseerde bakfietsen. Deze galerij wordt ook nog actief uitgebreid. Er hangt een heel gemoedelijke sfeer en de menen hier zij heel aardig. Overal is dus graffiti te zien en er zitten hele mooie tussen. Als we de roltrappen weer afdalen en beneden een heerlijk bakkie koffie hebben gehad, gaan we met openbaar vervoer busje nar het metrostation en daar stappen we in de kabelbaan die ons via twee tussenstations naar een compleet andere kant van de stad brengt over een hoge heuvel heen. We maken daar nog een foto en gaan dan terug. Mooi om hieruit de stad te zien met die kabelbaan hoog boven de huisjes.
Vervolgens gaan we naar het oude centrum met de metro, naar San Antonio station. Onderweg nemen we afscheid van Marco en Maurice, die gaan naar de andere kant van de stad. Het stuk waar wij zijn is waar Medellín ooit is gesticht als klein dorpje door de indianen in 1646. Pas veel veel later werd het echt een stad. We gaan hier eerst eten in een vegetarisch buffet restaurant van het type waar ik persoonlijk met een grote boog omheen oude zijn gelopen. Ik neem alleen een soepje om mijn keel te sparen. Na de lunch hebben we een half uur om de omgeving te verkennen, we zitten namelijk ook vlak naast het Botero plein. Hier staan ook diverse can zijn beelden en een museum maar daar zijn we niet in geweest. Ook een mooi gebouw voor de president bedoeld als ik het goed onthouden heb maar nooit afgemaakt (geld was op), waardoor een kant lelijk is afgeraffeld.
Door de vreselijk drukke stad en met een bezoekje aan een prachtig monumentaal gebouw met allemaal boog galerijen (het is nu in gebruik als voornamelijk schoenenwinkel) lopen we naar Plaza de San Antonio waar het beeld van een vogel staat van Botero dat bij een aanslag is opgeblazen. Botero heeft een nieuwe gemaakt op voorwaarde dat de oude ook blijft staan als herinnering aan het geweld. Ze staan nu dus naast elkaar. We krijgen hier ook een verhaal te horen van een stichting voor straatkinderen, opgericht door een Nederlander die kinderen laat voetballen, maar alleen als ze er mee akkoord gaan dan ook naar school te gaan. Er is ook nog een demonstratie partijtje van de kinderen en de liefhebbers mogen mee voetballen.
Voordat we terug gaan naar het hotel nemen we nog een drankje in Salon Malaga. Het was eigenlijk de bedoeling dat een groot deel van de groep hier vanavond naartoe zou gaan en dat er tango gedanst zou worden maar bij nader inzien bleek dat een soort show en haakte dus iedereen af. Bij het hotel haal ik nog een lekker ijsje voordat ik ga douchen. Rond 7 uur ga ik met 7 anderen wat eten bij een goede Italiaan. Ik kies de lasagne in plaats van een pizza want dat krijg ik beter weg. Daarna op mijn kamer nog dit verslag geschreven, war best wel wat tijd kostte deze keer, en 11 uur duik ik mijn bed weer in.
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
