Vandaag was een zware, vermoeiende dag, op het programma stond de wandeling door Tayrona National Park. En die wandeling was erg pittig, stukken over mooi aangelegde vlonders, maar ook door de modder, door mul zand, door bospaadjes waar je telkens de wortels moest vermijden, sluip door kruip door paadjes bergop en bergaf en heel veel trappen. Totaal hebben we ongeveer 14 kilometer gelopen.
De dag begon relaxed met een heerlijk ontbijtje, ik had yoghurt met fruit en voor het eerst in dit land een pannekoek in plaats van ei. Mijn keel voelde weer ietsje beter aan hoewel er dus nog steeds een flinke zwelling zit en slikken nog altijd moeilijk is. Met de minimale benodigdheden (water, fototoestel, wat te eten) gingen we op pad. Eerst werden we met een busje van het hotel naar de ingang gebracht en gelukkig hadden we gisteren al de kaartjes gekocht dus hoefde we alleen nog een polsbandje op te halen. We vertrekken in groepjes want als je met meer dan 5 bent is blijkbaar een gids verplicht. Vanaf de ingang van het park rijden we vervolgens net busjes naar de start van de wandeling.
Het begin is makkelijk over mooie aangelegde paden met vlonders. Maar al snel begint het klimmen, afwisselend soms met wat natuurlijke paden waar je soms bijna onmogelijke stappen moet nemen en soms met nette aangelegde trappen van hout of van steen. Hogerop hebben we wel mooi uitzicht op de zee. Na zo’n anderhalf uur komen we Jo en José tegen boven op een heuvel. Dit zijn de senioren in de groep, allebei dik in de 70. Het is al uitzonderlijk dat ze zover komen, maar José is gevallen en is er nu wel een beetje klaar mee. Linda blijft bij ze om de wond aan haar been wat te verzorgen en ze vervolgens naar beneden te helpen en te wijzen hoe ze over een makkelijkere route, zonder klimmen, weer terug kunnen. Ik loop met een groepje anderen al eerder door en een stukje verder gaan we wat drinken bij een soort campsite.
Daarna lopen we verder door, we bereiken het eerste strandje waar we een stuk in de brandende hitte door mul zand moeten oversteken. Dan is het lopen door de bossen toch een stuk behaaglijker. We lopen weer heuvel op en af tot we bij het tweede strand, La Piscina, aankomen. Nog niet onze eindbestemming, Cabo Beach, die ligt nog een half uur verder. Als we daar aankomen ben ik helemaal op. Boven op de uitkijktoren heb ik moeite om überhaupt al te blijven staan. Ik laat de rest achter, veel daarvan willen hier gaan zwemmen waar ik niet veel trek in heb. Ik haal een lekker koud colaatje en ga op zoek naar een plekje om deze op te drinken en mijn lunchpakketje naar binnen te werken, daarbij loop ik alweer een stukje het pad terug. Als ik gegeten en gedronken heb begin ik heel rustig terug te wandelen.
Ik kom nog een paar anderen tegen, waaronder Linda die toch ook nog naar het laatste strand wil. Onderweg wordt ik ingehaald door Marco en Maurice die ook rustig terug lopen maar nog steeds op een tempo dat mij veel te hoog ligt. Ik worstel me weer door de modderpaden, af en toe snel opzij springend als er weer wat paarden langskomen, ik sleep me over de trappen en pak onderweg weer een cola in hetzelde restaurant als op de heenweg. Uiteindelijk drink ik dik drie liter vloeistof en ik hoef niet een keer te plassen, alles komt er als zweet uit. Vooral de hoge heuvel halverwege valt me erg zwaar en meerdere keren moet ik even stoppen. Als ik de houten vlonders zie begin ik te denken dat ik er bijna ben, maar helaas… nog meer trappen. Rond kwart over drie is het einde in zicht en kan ik eindelijk met heb busje wer terug naar het begin van het park. Daar worden we opgepikt door kleine busjes van het hotelbdie per keer 6 of 7 mensen vervoeren.
Ik zit met Maurice en Marco te wachten als er een groep andere reisgenoten aankomt er er bijna met het busje vandoor gaat. Terug bij ons hotel (als ik het zo mag noemen, het is meer een camping) plof ik neer bij de eet hut en pas rond 5 uur heb ik weer moed verzameld om de klim te maken naar mijn Cabana. Een koude douche om op te frissen en daarna ga ik even liggen met de fan aan. Om 7 uur gaan we eten, daarna afrekenen en voor negen uur zit ik in mijn kamer. Even een stukje blog schrijven en rond half 10 doe ik het licht uit met een gevoel dat ik wel 24 uur kan slapen.
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
