Op zondagochtend om half 5 Costa Ricaanse tijd vertrokken we uit ons hotel voor de terugreis naar Nederland. Met ‘wij’ bedoel ik dan de 12 mensen die via New York reisden, de 4 mensen die via Houston reisden waren een uur eerder al vertrokken en 4 anderen hadden de verlenging.
In het hotel hebben we nog afscheid genomen van Martin die de verlenging heeft. Johan, die ook verlenging heeft was een uur eerder met de andere groep meegegaan naar het vliegveld. Op het vliegveld hebben we dan ook afscheid genomen van Johan en van Ruud, Dewi, Annet en Marieke, en uiteraard van onze reisleidster Sylvia die ons de hele reis begeleid heeft, alles heeft geregeld en altijd overal bovenop zat. Absoluut top, en als je dit leest Sylvia… nogmaals bedankt voor een perfect georganiseerde vakantie!
Door wat strubbelingen op het vliegveld in San Jose vertrokken we 40 minuten later dan geplanned. We begonnen ons dan ook al zorgen te maken want we hadden in New York maar ongeveer 2 uur speling om over te stappen en met al die controles tegenwoordig is dat al krap. Gelukkig konden we veel tijd goedmaken en kwamen we maar 10 minuten later dan gepland in New York aan. Het was is inderdaad zoals verwacht vreselijk druk en toen we er eindelijk doorheen waren en bij het vliegtuig naar Amsterdam aankwamen zaten alle andere passagiers al. Er werd ook al “Last call for flight CO-102” geroepen toen wij nog onderweg naar de incheckbalie waren.
Maar uiteindelijk waren we toch allemaal op tijd binnen en vertrokken we zonder verdere problemen. Tot onze verbazing was het vliegtuig niet eens vol (zou je toch verwachten na alle ellende met die vulkaan vorige week). Maar des te beter voor ons, konden
sommige wat ruimer zitten. Ik heb eindelijk voor het eerst Avatar zitten kijken, maar dus op zo’n klein schermpje. Eigenlijk wil ik hem nog steeds een keer in de bioscoop in 3D zien, maar dat zal er wel niet meer in zitten. Op Schiphol werden alle spullen opgehaald en namen de overgebleven 12 mensen afscheid van elkaar. Toch altijd een beetje moeilijk moment als je ruim 2 weken met elkaar hebt doorgebracht. En dan sta je ineens weer alleen op het station op de trein te wachten…
Thuisgekomen wilde ik eigenlijk wat gaan slapen maar dat is er toch niet van gekomen. Daar betaal ik nu de prijs voor want ik zit nu te worstelen om mijn ogen open te houden. Het plus momentje van de middag was ook wel om weer in mijn eigen auto te stappen. Na ruim 2 weken in een “pruttelbus” is het toch heerlijk om weer zelf het stuur vast te hebben en de 240pk onder je rechtervoet te voelen.
Foto’s van deze dag
