We worden om kwart over 6 gewekt (was gisteren met 7 uur nog uitslapen) voor de trip naar My Son. Hoi An was de havenstad van de Cham cultuur, My Son was de tempelstad en ligt tegen de bergen. Daar tussenin ligt nog de woonstad.
Natuurlijk nemen we eerst een lekker ontbijtje en ga ik de was ophalen die ik gisterochtend heb weggebracht. Alles weer schoon, kan ik de rest van de reis vooruit. Het is een dik uur rijden naar My Son en onderweg vertelt Vincent alvast het een en ander over de Cham cultuur. Dit waren van oorsprong mensen uit Java die in de 1e – 2e eeuw hierheen trokken en zich verder uitbreidde. In de hoogtij dagen bezetten ze heel zuid Vietnam inclusief een deel van Cambodja. Het was een rijk volk dat veel handel dreef met China en India en later ook de Europeanen. Het ging voorspoedig tot aan de 16e eeuw toen een koning trouwde met een prinses van wat nu noordelijk Vietnam is, van het Viet volk. Als bruidschat werd 1/3 van het land aan het noorden gegeven.
Een jaar later overleed de koning echter en volgens traditie zou zijn weduwe met hem begraven moeten worden. Haar vader, de noordelijke koning, vond dit echter geen goed idee en ontvoerde haar. Daarom wilde et Cham volk de bruidschat terug, maar dat ontaarde dus in een oorlog waarbij het Cham volk werd verslagen. In de twee volgende eeuwen volgde nog een paar oorlogen en uiteindelijk in de 18e eeuw werden ze helemaal verdreven door de Nguyen dynastie. Momenteel zijn er nog zo’n 135.000 over in Vietnam en 200.000 in Cambodja. Het overgrote deel daarvan heeft zich bekeerd van Hindoe tot de Islam vanwege die nederlagen. Degene die nog Hindoe zijn volgens het Ramaisme waarbij met name Rama, de god van de creatie, vereerd wordt.
My Son bestond ooit uit 80 tempelcomplexen, maar daar is nu niet veel meer van over. Toen de Fransen het vonden was het al heel lang verlaten en in verval, er stonden er toen nog 40. In de Amerikaanse oorlog gebruikte de Vietcong het als hoofdkwartier en dus hebben de Amerikanen het gebombardeerd. Na protest van Franse archeologen bij de VN zijn de Amerikanen gestopt met bombarderen, maar inmiddels was er al veel beschadigd. Er staan er nu nog 12 waarvan er inmiddels 2 zijn gerestaureerd. Voor de anderen wordt nog geld ingezameld en veel van de tempels zijn nu dus niet veel meer dan een paar stapels stenen of alleen funderingen. Na ons bezoek rijden we weer een uurtje terug en bij aankomst ga ik met een paar mensen een broodje halen. Anderen vertrekken naar het strand want we hebben de middag vrij. Ik ga zelf nog even mijn blog bijwerken en even een uurtje liggen (beetje slaap tekort).
Kwart over 6 moeten de mensen die meen willen naar het Cargo restaurant verzamelen in de lobby. We eten vroeg omdat we morgen naar Saigon vliegen. En daarvoor worden we om kwart voor 5 gewekt! Dat wordt dus vroeg naar bed vanavond. Vincent heeft gereserveerd bij Cargo zodat we op het terras met uitzicht op het water kunnen zitten. Dat is normaal gesproken altijd vol en ook nu is het razend druk in dit deel van het restaurant. Het eten is ook heel erg goed, zowel westerse als Vietnamese gerechten en heerlijk ijs of taartjes toe (de beste van Vietnam volgens Vincent). Daarna ga ik gelijk terug en vroeg mijn bed in. Harrie, Petra en Loek proberen me nog over te halen wat te gaan drinken maar als we morgen om 04:45 gewekt worden dan wil ik wel om 10 uur in mijn bed liggen…
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
