Wederom met een bonkende hoofdpijn werd ik vanmorgen wakker. Ook had ik een vreselijke droge mond. Direct weer een paracetamol ingenomen en een halve liter water met een vitamine bruistablet naar binnen gewerkt. Vervolgens met frisse tegenzin maar gaan douchen terwijl de bonkende hoofdpijn doorging. Dit ging geen goede dag worden.
Bij het ontbijt kreeg ik geen hap door mijn keel, het leek wel of mijn speekselklieren er de brui aan hadden gegeven. Om 06:30 was het vertrek naar Puno, een rit die inclusief een paar tussenstops een uur of 7 zou gaan duren. Vlak na vertrek stopte we al even en heeft Zeze (onze reisleider) nog wat extra paracetamol gehaald voor mij en voor Bert (die ook in de lappenmand zit).
Deze rit voerde onze weer langs het hoogste punt (4910 meter) waar we deze keer gestopt zijn voor wat foto’s. Tijdens de rit hierheen werd ik steeds zieker. De hoofdpijn was wel iets minder maar mijn hoofd voelde of het elk moment kon exploderen. Een uurtje later bij een volgende stop zag ik het helemaal niet meer zitten, het voelde alsof mijn hersenen langzaam aan het uitschakelen waren. Zeze heeft me toen ongeveer 20 minuten aan de zuurstof gehangen (blijkbaar standaard aanwezig hier in een bus). Het ging vrijwel direct stukken beter, alsof de mist in mijn hoofd oploste.
Helaas was het effect niet blijvend en later begon de ellende opnieuw. Ook bij reisgenoot Bert werd het steeds erger. Toen we uiteindelijk vlakbij Puno gingen eten in de boerderij van de ouders van Zeze (die daar geboren is) was voor mij en Bert de lol er al lang af. Jammer want het eten zag er heerlijk uit en de lokatie was echt schitterend met uitzicht op het Titicaca meer. We zijn een aantal uren op die lokatie gebleven, ik heb het grootste deel daarvan half-slapend doorgebracht.
Rond een uur of half 5 zijn we doorgereden naar Puno waar we verblijven in het Casa Andina Classic Tikarani hotel. Als ik hier nu zo om mij heen kijk een van de betere hotels in deze reis. Zeze had een dokter geregeld voor Bert en mij. Na wat standaard onderzoeken is de conclusie dat het wat hoogteziekte is (zoals verwacht), deels toch veroorzaakt door dehydratatie. Terwijl ik vandaag toch al zeker 3 liter water gedronken had. Door het vochtgebrek neemt mijn lichaam nauwelijks nog zuurstof op.
Ik kreeg een grote fles met speciaal vocht voor hydratatie en werd weer aangesloten op de zuurstof (die dit hotel blijkbaar ook zelf levert, dus het zal vaker voorkomen). Binnen een uurtje voelde ik met weer helemaal fit. De fles blijft gewoon staan vannacht (kost wel 25 dollar, maar dat gaan we wel weer declareren) zodat ik hem kan gebruiken als ik met toch weer minder ga voelen. Later kwam de arts nog een keer langs voor controle en kreeg ik ook nog wat Ibuprofen en het advies om minimaal 3 liter water per dag te drinken. En de rekening natuurlijk…
Route van deze dag
Foto’s van deze dag
